Hoe vaak negeer jij dat zachte, lieve stemmetje?

Een tijdje geleden zijn we verhuisd, naar een mooi huis met een enorme tuin. Heerlijk, vooral ook voor Mambo, onze hond. Die geniet, net als wij trouwens, van het heerlijke buiten zijn. Bij een grote tuin hoort veel onderhoud. Daar hebben we voor gekozen. Dus ja, dan moet je er ook echt aan geloven. Vooral nu in het voorjaar met het snoeien, opruimen en alles weer zomer klaar maken. De afgelopen week waren we hier druk mee.

Naar de stort

We dachten, dat is zo gepiept. De stapel snoeihout in de aanhanger en hup naar de stort ermee. Twee keer op en neer rijden zou toch wel genoeg zijn? Mooi klusje voor de zondagmiddag.

Nee hoor, drie keer rijden bleek nodig. Maar geen probleem. Gelukkig is bij ons de stort de hele middag open en na twee keer gereden te hebben, maken we ons klaar voor de derde en dus laatste storting. En dan lekker de voetjes omhoog, het is tenslotte ook nog zondag.

“Yes, nog snel even de laatste keer en dan lekker op de bank”, zegt mijn partner, Marcel. Hij koppelt de aanhanger aan, hoort de klik, stapt in en klaar voor vertrek.

In de auto vraagt hij zichzelf af: Heb ik wel echt een klik gehoord? Zou ik het niet nog een keertje extra controleren?

Nee denkt hij, ik heb de klik gehoord. Dit is de laatste keer, hup snel door en gaan!

Ik stap de auto in en zeg nog: 'Dat bakkie koffie zal straks extra lekker smaken'.

Marcel start de auto en begint met rijden, hij draait het stuur naar links de bocht om. Dan schreeuwt hij:

“De aanhanger!”

De aanhanger?

Oeps, ik kijk in de spiegel en kijk eigenlijk meteen naar rechts. Want daar gaat de aanhanger aan mijn kant van het raam hup, zo rechtdoor.

Hij draait niet mee met de auto maar schiet rechtdoor, zo de sloot aan de overkant in. Haha, ik kan er nu wel om lachen maar toen was het even niet zo leuk in de auto, zoals je wellicht wel begrijpt.

Marcel checkte nog bij mij: “Jij had toch ook de klik gehoord?”

Lang verhaal kort, gelukkig hebben we lieve buren, familie en vrienden om ons heen die ons hielpen en van de nodige tips voorzagen. De aanhanger staat inmiddels, weer schoon nog wel inclusief de laatste stort rit, weer op de oprit. Die moet eerst gemaakt worden, voordat we het laatste snoeihout kunnen wegbrengen.

Het stemmetje

Maar waarom vertel ik jou nu dit verhaal? Waarom deel ik onze klunzigheid?

Natuurlijk om jullie mee te laten lachen met ons leuke avontuur, haha. Dat is één 😉.

En daarnaast om aan te geven dat het niet altijd gaat zoals je hoopt. Maar nog meer om de volgende reden:

We zaten later op de bank bij te komen van dit avontuur en Marcel zegt tegen me: “En ik zat nog in de auto en ik dacht: heb ik de klik wel gehoord? Zou ik dan niet toch nog een keer controleren of de kogel goed op de trekhaak zit?”

Bijzonder dacht ik, ergens, diep van binnen is hij gewaarschuwd. Ergens diep van binnen hoorde hij het zachte, lieve stemmetje dat hem of eigenlijk ons wilde behoeden van de aanhanger die in de sloot terecht zou komen. En ergens heeft hij ervoor gekozen om niet te luisteren naar deze waarschuwing. Om niet te luisteren naar dit zachte, lieve stemmetje.

En toen dacht ik aan jou, aan de deelnemers van mijn programma en aan de mensen die zo graag willen afslanken.

Want hoe vaak negeer jij dat zachte, lieve stemmetje? En luister je toch naar die schreeuwer?

Als Marcel had geluisterd naar het zachte, lieve stemmetje, dan was hij uitgestapt. Had hij nog een keer de aanhanger gecontroleerd en zaten we op de bank met een voldaan gevoel. Want de aanhanger zou dan niet kapot zijn en de derde storting weggebracht.

Maar hij luisterde naar de schreeuwer in hem: “Hup, doorgaan, niet stoppen, dit is de laatste keer en dan lekker op de bank. Doorgaan!”

Dus luister eens vaker naar dat zachte, lieve stemmetje. Sta eens stil, stop eens.

Ga niet door met wat je allemaal aan het doen bent.

Maar vertraag, check nog eens die aanhanger 😉 maar nog belangrijker, sta eens stil bij het proces. Wanneer je maar doorgaat, blijf je maar snaaien en jezelf weer verliezen in het emotie eten. Wanneer sta jij eens stil bij jezelf? Wanneer stop jij eens met maar ‘aan staan’ en voor iedereen klaar staan? Wanneer zet jij jezelf eens op nummer 1? Plan echt dat moment voor jezelf in, het moment van me-time.

Ik hoop dat je naast een leuk persoonlijk verhaal te hebben gelezen, ook hebt meegelachen met ons avontuur, en lering trekt uit dit verhaal. Hieronder nog even een foto van de aanhanger in de sloot.